Bij een soort van uitzondering komen onze weekend gasten, in plaats van pas aan het einde van de middag, op vrijdagochtend al om 11.00 uur aan boord van de Waterwolf.

Ze zijn uitgelaten, want ondanks dat ze al de halve wereld bereisd hebben, waren ze nog nooit aan boord van een authentiek zeilschip geweest. Eigenlijk waren ze zelfs ook nog nooit zo dicht bij huis in eigen land ‘op vakantie‘ geweest.

Zoals wel vaker, komen de gasten gehaast en met een wereld aan informatie, afleiding en een beetje gestrest bij ons aan. Vaak met nog één of twee benen in een drukke werkweek.

De kennismaking aan boord van de Waterwolf

De kennismaking is hartelijk. Al gauw heeft iedereen zijn hut gevonden en verbazen onze gasten zich over de ruimte en de gezellige en nautische sfeer benedendeks. Ook vergaapt menigeen zich bij de aanblik van alle zeilen, masten en de wirwar van lijnen aan dek.

We gooien los en terwijl er genoten wordt van een lekkere lunch, krijgen onze gasten aan dek, uitleg van onze bootsvrouw. Uiteraard ligt de nadruk op veiligheid en samenwerken en het duurt niet lang of onze crew voor ’t weekend hangt in de touwen om het grootzeil te hijsen.

We besluiten zoals altijd het onderste uit de kan te halen en ondanks dat we maar een weekend hebben, willen we onze gasten een zo’n compleet mogelijk ervaring geven. We zetten dan ook koers naar de Waddenzee.

Droogvallen op de Waddenzee

De schipper heeft uitgerekend dat er kan worden drooggevallen op een van de mooiste zandplaten van het waddengebied: De Richel. We moeten daarvoor wel flink de vaart erin houden en alle zeilen bijzetten en onze gasten mogen daar bij helpen. 

Al snel zijn we bij de sluis, waar de mannen zich verbazen over de behendigheid van onze bootsvrouw Hanna, die de 36 meter lange platbodem aan de kant legt alsof het een klein bootje is en niet een tweemast klipper van 120 ton staal.

Na de sluis, snapt men inmiddels wat de bedoeling is met de zeilen en het duurt niet lang of de zeilen staan alweer volop in de wind.

Zeilen maakt hongerig dus tegen borreltijd zijn er hapjes en wel verdiende biertjes aan dek.

Langzaam aan komt iedereen al een klein beetje tot rust. Er ontstaat berusting in het feit dat er soms geen internetverbinding is. Als alternatief kijkt men wat minder op schermen en wat meer om zich heen. 

De schipper rekent en peilt met een peilstok nog even of we goed liggen en dan gaat het anker er in. We komen deze avond niet in een haven maar blijven buiten zoals dat heet. Midden op het Wad.

Net buiten de vaargeul en met de nodige verlichting om ons kenbaar te maken als een stil liggend object voor andere voorbijvarende schepen, maken we ons op voor de nacht.

Als laatste wordt vuurtoren de Brandaris aangeroepen om door te geven wat onze plannen zijn en met hoeveel opvarende we ons in hun gebied begeven.

De eerste overnachting op de Waddenzee

De nacht verloopt niet helemaal op rolletjes, al rollen we wel wat af. Het was de combinatie van golven, sterke stroming en het uitblijven van de voorspelde wind. Dit zorgde dat ons zeilschip best een beetje deinde op de golven. 

Al gauw is iedereen erachter dat het enige dat helpt is om lekker in bed te gaan liggen. Dit komt goed uit want het is vroeg laagwater en om de zandbank de Richel te bereiken, zullen we nog een stukje moeten varen.

Willen we voor laagwater bij de Richel zijn, is het om 05.00 uur tijd om het anker te lichten. De motor wordt gestart en het anker wordt omhoog gedraaid. Het is maar een klein stukje varen waarna er voor iedereen nog een paar uurtjes slaap in zit.

De deining is verdwenen en een alleen een zacht gekabbel is te horen tegen de wand van het schip. Hierop valt iedereen nog even in een diepe zeemansslaap.

Wadlopen in het Waddengebied

Tegen 08.00 u ruikt het schip naar verse koffie en al gauw zit iedereen opgewonden te vertellen over de afgelopen nacht. De schipper verschijnt in korte broek en met een paar emmers om de gasten mee te nemen naar de zandbank.

Hier worden alle vragen beantwoord over de vele vogels die je er ziet, de indrukwekkende zonsopgang en het markante drijvende huisje dat met laag water op de zandbank aan de grond staat. 

Ondanks dat het fris is, zoekt iedereen mee en hebben we algauw twee emmers vol kokkels, die dienst gaan doen als voorgerecht bij het diner van die avond.

Eenmaal terug aan boord is het schip lekker warm en worden de kokkels in een speciaal net overboord gehangen om het zand uit de schelpen te laten spoelen.

Aan dek met een warme chocomelk om op te warmen, valt het iedereen op dat we in de zon liggen terwijl overal om ons heen buien voorbij trekken en er een prachtige regenboog verschijnt. De een na de ander komt in het ritme van de Waddenzee en krijgt oog voor de bijzondere flora en fauna om ons heen.

Op koers naar Terschelling

Zodra we loskomen, zetten we koers naar Terschelling waar iedereen mee helpt met het zeil opdoeken en aanleggen.

De bemanning vertelt in vogelvlucht wat nou de echte mooie plekken en de leukste dingen om te doen zijn op Terschelling en dan natuurlijk speciaal in het mooie herfst seizoen en al gauw zijn al onze gasten van boord.

Tijd voor de voorbereidingen voor het diner. Tegen etenstijd horen we weer voetstappen en al gauw zit de kombuis vol met enthousiaste gasten, die allemaal hun verhalen en foto’s willen delen van de meest indrukwekkende zeegezichten en duinlandschappen.

Aan elke zeilreis komt een einde 

Door de vele indrukken en de verschillende plekken waar we dan al geweest zijn hebben we op zondag allemaal het gevoel al veel langer aan boord te zijn dan twee dagen. Er staat een goede zeilwind en er is een heerlijk herfstzonnetje. We zetten dan ook gauw weer koers richting de afsluitdijk en het IJsselmeer.

Onze gasten zijn inmiddels een volleerde crew. Helemaal op elkaar ingespeeld heeft iedereen zich onder leiding van de bootsvrouw aan boord een taak toegeëigend. Er wordt overal mee geholpen en een enkeling wil zelf wel even sturen en helpen met navigeren.

We zeggen vuurtoren de Brandaris gedag, melden ons af en doorkruisen met ruime wind en bolle zeilen het IJsselmeer.

Aan het einde van de middag komt de haven van Enkhuizen weer in zicht en is het tijd om terug te keren naar de gezinnen en drukke levens. Wat blijft is een herinnering aan een weekend actief ontspannen op het ritme van de Waddenzee, waar nog lang over nagepraat gaat worden.

Een herinnering aan slow travel op een authentiek zeilschip zoals dat alleen in het waddengebied kan. Ook wij hebben weer genoten en kunnen niet wachten tot de nieuwe groep van onbekende afkomst weer hartelijk verwelkomd mag worden voor de volgende reis.